Interview met Nicolaï Saké

Lees hier het interview met onze Belgische atleet en ambassadeur ‘Nicolaï Saké’. Eerste Antwerpenaar van de 10 Miles en elite cross-countryrunner. Dit jaar nog kwalificeerde hij zich voor de Cross Country World Championships in Antalya 2024.

Van waar komt je liefde voor het lopen?

De liefde voor het lopen kwam voor mij vanuit de Antwerpse Parken. Van jongs af aan nam ik met de school ieder jaar deel aan de befaamde scholenveldcross. Elk jaar werd die cross in september in een ander Antwerps park georganiseerd (Brilschanspark, Boekenbergpark en andere). Tijdens die kleinschalige veldcrossen merkte ik dat ik me daarin heel goed amuseerde en dat ik wel aanleg had voor de loopsport. Ik won een paar keer; het competitiebeest in mij is verschrikkelijk. In die periode (op mijn twaalfde) keek ik ook heel gefascineerd naar de olympische spelen. Ik was zo onder de indruk dat ik dacht: “die olympische droom, die atletiekdroom wil ik ook najagen”. En zo is de bal aan het rollen gegaan. Ik was 13 jaar en sloot me aan bij mijn eerste atletiekclub, ABES Edgem. Ideaal, want ik werd er begeleid door Nathan Kahan, ex-olympiër op de 800 m in 2000 in Sidney.

Hoe ben je als 800 meterloper in het langeafstandslopen verzeild geraakt?

Tot mijn 18 jaar lag de focus op de 800 m, met als uitschieter brons op het Belgisch Kampioenschap U23. Ik merkte toen dat ik op mijn plafond zat en zag in de lange afstanden een nieuwe uitdaging. En vooral, onze Antwerp 10 Miles, dat sprak boekdelen voor mij. Alle genetische en lactaattesten uit het topsportlab in UGent wezen uit dat ik meer geschikt ben voor de lange afstand. Mentaal gaat een stratenloop me ook beter af dan de piste. Op de piste ben je heel gefocust op je tijden. Op een stratenloop loop je meer voor de overwinning. De beleving van een massa-event spreekt me ook meer aan. Je loopt in de menigte en voelt de verbondenheid met de andere lopers. Op mijn 20 jaar heb ik de switch gemaakt naar de lange afstand. Het grotere plan was Parijs 2024.

Je olympische droom, leeft die nog?

Ik heb mijn professionele carrière aan de kant geschoven om alles op Parijs 2024 te zetten. Afgelopen twee jaar genoot ik van een atletiek profbestaan. Mijn doel was me te kwalificeren voor de olympische marathon. Voor Europese lopers is de marathon het meest haalbare nummer om je te kwalificeren voor de spelen. De limieten zijn haalbaar en er mogen drie Belgen mee. Er lagen kansen! Helaas is de droom van Parijs doorprikt. Ik ben eigenlijk ook nooit in de buurt gekomen van de limiet. Ik lag een half jaar in de lappenmand door een stressfractuur. Dat fnuikte mijn kansen. Maar de kans ligt er nog steeds. Ik zou liegen als ik in mijn achterhoofd niet bezig ben met Los Angeles 2028.

Waar zit er nog progressie in voor je? Hoe ga je dit aanpakken?

Ik heb veel geleerd van mijn twee voorgaande coaches. Maar ik heb nu de (misschien arrogante) ambitie om de teugels zelf in handen te nemen. Dat klinkt misschien Antwerps, dikke nek tot de tweede macht. Maar ik ben arts van opleiding en zal voortaan mezelf coachen. Ik ga deels terug aan het werk als assistent-psychiater met zeer onregelmatige uren. Geregeld sta ik op om 5u30 voor een ochtendtraining en ga ik aansluitend werken. Ik kan dus best zelf mijn trainingsplan maken in combinatie met mijn werkplanning. Ik heb vooral nood aan continuïteit in mijn trainingen en een gezonde trainingsload zodat ik blessurevrij stappen kan zetten. Ik zal me voortaan wel laten adviseren door 6d voor voedingsadvies. Ik ben vrij laks geweest in mijn voeding, daar ligt nog veel groeimarge.

Ben je ook een materiaalfreak? Hoe belangrijk zijn je loopschoenen en -kledij voor jou?

Goede loopschoenen vind ik superbelangrijk. Ik heb meer schoenen dan mijn vriendin. Ik loop tussen de 140 en 180 kilometer per week. Ieder half jaar verslijt ik op training zeker vier trainingsschoenen. Ik kies mijn schoenen naargelang de trainingssessie. Na een loopanalyse bij Addict ben ik voor Saucony gegaan. Als ik temposessies doe kies ik voor een snellere, ondersteunende schoen (Endorphin Pro). Soms met carbon, soms zonder carbon afhankelijk van hoe snel ik ga lopen. Als ik voor een trage duurloop ga (tussen de 20 en 30 km tegen 14 à 15 km/u) kies ik voor iets meer demping, iets meer controle (ASICS Nimbus). Wedstrijden als de 10 Miles liep ik dit jaar met de HOKA RocketX. Voor loopkleding vind ik het essentieel om me warm te houden tijdens de run en vooral niet af te koelen na een training. Maar ik verbruik zoveel loopkleren in de week dat ik vaak niet zoveel keuze meer heb in mijn kast. Op wedstrijd wil ik wel een statement maken naar de concurrentie met mijn kledij, zo van “Ik sta er, hier valt niet te sollen met mij”.

Wat is je favoriete race?

Hier moet ik niet lang over nadenken: de Antwerp 10 Miles. Er zijn verschillende redenen voor. Op de dag van de 10 Miles kan ik mijn passie, lopen (waar ik dagelijks voor leef), eindelijk delen met mijn vrienden en familie. Da’s heel fijn. Plus, je loopt voor eigen volk. Er staat ongelooflijk veel volk langs de kant die je kent, of die voor je supporteren. En je loopt door de straten waar je zelf door wandelt.

Op welke Antwerpse spots train je het liefst?

Ik ben geboren en getogen in Berchem. Ik loop vaak in Park Den Brandt, Nachtegalenpark, Middelheimpark, ’t Rooi, Brilschanspark en Wolvenberg. Ik denk dat ik daar elke steen en wortel van elke boom ken. Mijn favoriet? Dat is Park Den Brandt. Ik snap niet dat er niet meer topsporters rondlopen. Je hebt daar het ideale trainingsrondje van 2 kilometer, een dreef van 500 m om te knallen, je kan de bunkers oplopen om wat heuveltjes erin te krijgen, je kan er eindeloos je training variëren. Tijdens mijn pensioen zal ik er nog iedere dag lopen voor mijn plezier. Op twee: de Kalmthoutse Heide. Als ik op zondag een lange duurloop wil doen, vind ik het leuk om daar in te verdwalen. Verder: langs de Kaaien loop ik ook geregeld. Ik vind het leuk om de skyline van Antwerpen te zien. Ik combineer het vaak met de Hobokense Polders om het trailaspect erbij te nemen. En het Rivierenhof is ook een klassieker.

Loop je steeds alleen of sluit je wel eens aan bij een Antwerpse running crew?

Ik train geregeld samen met Ward Leunckens, ook een ambassador van Addict. Heel fijn! Ik probeer ook geregeld aan te sluiten bij een van de running crews in Antwerpen, de Antwerp Running Crew of de Lucky Stride Run Club. Ik doe daar mijn extra kilometers en probeer de jonge gasten wat te motiveren om te lopen. Achteraf drink ik een koffietje mee.

Jij bent assistent-psychiater. Hoe belangrijk vind je het mentale effect van het lopen?

Superbelangrijk. Lopen in het algemeen is voor mij een moment om tot rust te komen, om de drukte rondom mij achter te laten en mijn hoofd leeg te maken. Niet dat ik aan niets denk, maar ik heb het gevoel dat ik dan alles vanop een afstand kan bekijken. Daar waar je soms heel impulsieve beslissingen maakt in het leven waar je achteraf spijt van hebt, heb ik het gevoel dat lopen mij de kans en de ruimte biedt om te reflecteren om dan achteraf een keuze te maken. Plus, ik kan niet stilzitten. Onlangs heb ik drie dagen op een boot gezeten. Het kriebelde al snel om te gaan lopen. Ik word dan onrustig, begin de boot af te wandelen, ben onaangenaam voor mijn omgeving. Door het lopen controleer ik mijn innerlijke onrust. Ik ben een Run-Addict geworden omdat lopen mij rust biedt. En de dopamine die achteraf vrijkomt geeft me positieve energie. Ik word daar automatisch gelukkig van.

Welke boodschap geef je graag mee aan de recreatieve lopers?

Amuseer je. Geniet ervan. Dat moet de essentie van lopen zijn. En dat klinkt vreemd, zeker voor mensen met de eerste loopkilometers. Die vinden het verschrikkelijk, kijken er niet naar uit, vinden het te vermoeiend. Mijn boodschap: probeer het leuk te maken! Ga in groep lopen, ga in een mooie omgeving lopen, ga een koffietje drinken achteraf, schaf je een leuke outfit en schoenen aan, zet het in je agenda! Je moet daarom geen marathon ambiëren. Maak er een leuk sportmoment van! Dan krijg je écht een sportieve en mentale boost.

Zie je daar een rol in voor een sportwinkel als Addict?

Ik denk dat het een essentiële rol is voor Addict om ook sportief ondersteuning te bieden en mensen mee te trekken in een positief verhaal. Niet louter zeggen: “Hier zijn je loopschoenen, en doe ermee wat je wil”. Bv. de mogelijkheid die Addict biedt om samen met een Addict Crew de 10 Miles te lopen vind ik een schitterend initiatief. Ook de social runs van Addict (de Addict Breakfast Runs) vind ik stimulerend.

Waarom zou jij adviseren om je loopschoenen bij Addict te kopen?

Addict voelt voor mij steeds als een warm thuiskomen. Ik apprecieer enorm het babbeltje op de verkoopvloer met de verschillende experten. Ik lees uitgebreid online reviews over de nieuwste loopschoenen en toch krijg ik bij Addict nog extra inside information die mijn kennis verbreedt. Op de websites en socials van de merken krijg je natuurlijk alleen het prachtige plaatje. Achter de schermen zoek ik nog meer info, transparanter, ongezouten, en die krijg ik bij Addict. Elke verkoper test ook elke schoen. Je kan op veel plekken een loopanalyse doen, maar dan blijven er nog voldoende schoenkeuzes over om het moeilijk te maken. Het expertadvies bij Addict vind ik dan toch relevant, een meerwaarde, en doorslaggevend.

Sluit maar zelf af. Heb je een oproep voor onze lopers?

Ja. Ik hoop jullie allemeel te zien aan de start van de 10 Miles in 2025. Of, anders gezegd: ik denk dat het heel belangrijk is ook een doel te hebben, los van de prestatie. Of het nu de 10 Miles, de Sint-Andriesrun of de Bollekesloop is, er zijn genoeg wedstrijden of uitdagingen uit te kiezen waardoor je de wintermaanden makkelijker kan doorkomen. Als het dan wat donkerder is of wat meer regenachtig en je moeilijker uit de zetel geraakt, helpt het om voor een doel te lopen. Want je weet dat je later zal ‘shinen’ op het loopevent, en dat je trots op jezelf zal zijn.